H Adele μιλάει συνήθως στην καρδιά σου, σε συγκινεί, σε εμπνέει, σε αναστατώσει, σε κάνει να κλαις, να θες, να ζητάς, να παρατάς και καμιά φορά σε κάνει και να χορεύεις.
Ο Will B. Bell παίρνει το τραγούδι της All I ask από τον τελευταίο της δίσκο 25 και το απογειώνει με μία μοναδική χορογραφία ντουέτου που σε κάνει να ανατριχιάζεις.
Απολαύστε τους χορευτές Dj Smart and Zola Williams με soundtrack τη μοναδική Adele.
Όταν τα όρια μεταξύ χορού και μόδας είναι δυσδιάκριτα, τότε γεννιέται μια μαγευτική εικόνα, και όταν συνδυάζονται και με την κατάλληλη μουσική και την φωτογραφία – σκηνοθεσία, τότε γεννιέται ποίηση. Χορός και μόδα, μόδα και χορός: από που ξεκινάει το ένα και πού τελειώνει το άλλο;
Στο project του περιοδικού Another με τίτλο MOVEment, σχεδιαστές, χορογράφοι, σκηνοθέτες και μουσικοί συνεργάζονται βήμα βήμα για να δημιουργήσουν επτά ονειρικά βίντεο, που σε συνεπαίρνουν από την αρχή ως το τέλος. Η ιδέα του project ανήκει στον πάντα πρωτοπόρο Jefferson Hack, αγαπημένο παιδί της λονδρέζικης μόδας και εκδότη του περιοδικού Another.
Και επειδή δεν μπορώ να επιλέξω ποιο να βάλω και ποιο να αφήσω έξω, απολαύστε και τα επτά συγκλονιστικά βίντεο:
Και ας ξεκινήσουμε από το χοροθέατρο της αγαπημένης Pina Bausch που συνεργάστηκε με τον οίκο Prada για την δική τους «Πτώση».
Ή αλλιώς «O drummer και η μπαλαρίνα» η Marie-Agnès Gillot από την Όπερα του Παρισιού συναντά τον μουσικό και πολυοργανίστα George Barnett και χορεύει μέσα σε μια δημιουργία του Alexander McQueen.
Εξαιρετική χορογραφία με μεγάλες μπάλες να χοροπηδούν ανάμεσα από την Julie Kent και τον Jonah Bokaer, που ντυμένοι από τον σχεδιαστή Francisco Costa που κάθεται πλέον στα ηνία του διάσημου οίκου αναδεικνύουν το λεξιλόγιο του σύγχρονου χορού.
Το αγαπημένο παιδί της Puma, μεταξύ άλλων, ο Βρετανο-τουρκοκύπριος Hussein Chalayan συνεργάζεται με το ιαπωνικό χορευτικό δίδυμο Ayabambi σε μία super cool χορογραφία.. ολίγον Vogue.. με ακριβείς κινήσεις χεριών που εντυπωσιάζουν.
O Βρετανός Russell Maliphant, που έχει χορογραφήσει και τη Sylvie Guillem, χορογραφεί την Carys Staton σε ένα αργόσυρτο και σκοτεινό βίντεο μέσα σε μια δημιουργία της avant-garde Ολλανδής σχεδιάστριας Iris van Herpen.
Ο ταλαντούχος Gareth Pugh δοκιμάζει τους χορευτές του Wayne McGregor που φορούν ή φέρουν καλύτερα κοστούμια φτιαγμένα από χιλιάδες λεπτά καλαμάκια.
Ο σχεδιαστής Stephen Jones σχεδιάζει για πρώτη φορά ένα ολοκληρωμένο outfit για την Jasmin Vardimon σε ένα βίντεο που μάλλον μοιάζει με καλογυρισμένη διαφήμιση αυτοκινήτου…
Όσα χρόνια και αν περασουν, το Thriller του Michael Jackson θα παραμένει ο ευσεβής πόθος κάθε χορευτή. Ο παρακάτω οδηγός μπορεί ίσως να μας καθοδηγήσει βήμα προς βήμα να μάθουμε τη χορογραφία του.
Εντάξει, επειδή μάλλον δεν θα μπορέσουμε ποτέ να το χορέψουμε, ας απολαύσουμε τον Michael Jackson στο video clip του Thriller και μάλιστα στο extended version του:
Follow @modusvivendi_gr
Η δύναμη της κίνησης και του χορού σε ένα βίντεο για το Εθνικό Μπαλέτο του Καναδά.
Lost in motion
Σκηνοθεσία: Ben Shirinian
Χορογραφία/Ερμηνεία: Guillaume Côté
Όταν τα «Μπαλέτα των Ηλυσίων Πεδίων» του Ρολάν Πετίτ έκαναν την παρθενική του εμφάνιση στο Λονδίνο το 1946, έφεραν στη Βρετανική χορευτική σκηνή την αισθητική και τον ενθουσιασμό που έλειπε μέχρι τότε. Εγκαταλείποντας τη συντηρητική τότε για εκείνον Όπερα του Παρισιού, θα κάνει τις πρώτες του χορογραφίες, “Les Forains” και “Ο Νέος και ο Θάνατος” (1946), ένα έργο μεταπολεμικής υπαρξιακής αγωνίας σε λιμπρέττο του Ζαν Κοκτώ, που αργότερα θα ερμηνεύσουν ο Ρούντολφ Νουρέγιεφ και ο Μιχαήλ Μπαρίσνικοφ. Τότε ήταν που και η πρίμα μπαλαρίνα της Αγγλίας, Μαργκότ Φοντέιν αποφασίζει να πάει το 1949 στη Γαλλία για να δουλέψει με το νεοσύστατο «Παρισινό Μπαλέτο-Ρολάν Πετί».
Ο Ρολάν Πετίτ, που άφησε την τελευταία του πνοή σε ηλικία 87 ετών, κατάφερνε να δημιουργεί ρόλους που ήταν κομμένοι και ραμμένοι για κάθε χορευτή ξεχωριστά, αναδεικνύοντας άγνωστες μέχρι τότε πτυχές του ταλέντου και της προσωπικότητάς τους. Το ίδιο έκανε και στην περίφημη Κάρμεν του, το 1949, για τον έρωτα-μούσα της ζωής του και σύζυγό του αργότερα Ρενέ ‘Ζιζί’ Ζανμέρ. Στη συνέχεια θα επισκεφτεί το Χόλιγουντ, και θα καταφέρει να εντάξει τις χορογραφίες του σε ταινίες μιούζικαλ, όπως «Χανς Κρίστιαν Αντερσεν» (1952), «The glass slipper», «Daddy long legs», «Anything goes» (1955).
Ακολουθούν συνεργασίες με μπαλέτα σ’ όλο τον κόσμο, από την Κοπεγχάγη και Γιοχάνεσμπουργκ μέχρι το Βασιλικό Μπαλέτο του Λονδίνου και τη Σκάλα του Μιλάνου για να καταλήξει το 1972 επικεφαλής στο Εθνικό Μπαλέτο της Μασσαλίας, εκεί που θα δημιουργήσει το περίφημο Pink Floyd Ballet, ένα υβρίδιο μεταξύ μπαλέτου και ροκ όπερας με τη συνεργασία των ίδιων των Pink Floyd.
Στη Μασσαλία θα δημιουργήσει χορογραφίες που θα μείνουν στην ιστορία του μπαλέτου, όπως «Ντάμα Πίκα», «Λίμνη των Κύκνων», «Σατί», «Αρλεζιάνα», μέχρι το 1998, που θα αποφασίσει να μετακομίσει στη Γενεύη. Από εκεί θα συνεχίζει να δουλεύει, με τελευταία του δημιουργία το «Πυρετός το Σαββατόβραδο», βασισμένο στη μουσική των Bee Gees, που παρουσιάστηκε στη Βαλένθια, το 2008 και θα συνεχίσει να περιοδεύει ανά τον κόσμο μέχρι το τέλος της ζωής του.
Follow @modusvivendi_grΜετά τις πολυάριθμες παραστάσεις χορού του Ιουνίου, το Φεστιβάλ Αθηνών συναντά τον Ιούλιο με 2 μόνο παραστάσεις χορού, 2 παραστάσεις, όμως, με ιερά τέρατα του σύγχρονου χορού, τον μεγάλο αμερικανό χορογράφο Γουίλιαμ Φορσάιθ και την Συλβί Γκιλλέμ.
Αυτή τη φορά ο Γουίλιαμ Φορσάιθ εμπνέεται από τη μπεκε τική φράση, «Προσπάθησε ξανά. Θα αποτύχεις. Θα αποτύχεις καλύτερα» και παρουσιάζει το έργο «Yes we can’t» με την ομάδα του The Forsythe Company στις 3-5 Ιουλίου, στην Πειραιώς 260.
Ο Φορσάιθ, μαζί με τον Ματς Εκ και τον Γίρζι Κύλιαν, χορογραφούν για τη Συλβί Γκιλλέμ τρεις καινούριες τους δημιουργίες που θα ερμηνεύσει η ίδια στην παράσταση 6000 μίλια μακριά στο Ηρώδειο στις 19 και 20 Ιουλίου. Εξαιρετικής χορευτικής ευφυΐας ερμηνεύτρια και με την εξαιρετική ευκολία να περνάει από το κλασικό στο σύγχρονο και πάλι απέναντι, η Συλβί Γκιλλέμ θα μας αποδείξει για άλλη μια φορά τη χορευτική της δεινότητα και θα κλείσει έτσι το φετινό Φεστιβάλ Αθηνών.
Follow @modusvivendi_grΠώς θα σας φαινόταν αν αντί να μιλάτε, σχηματίζατε όλες τις απαραίτητες λέξεις με το σώμα σας.
Εντάξει, αν δεν μπορείτε να το κάνετε εσείς, υπάρχει μια νέα εφαρμογή για iPhone και iPad, που μετατρέπει το κείμενο σε χορογραφία. Δηλαδή μπορεί κανείς να πληκτρολογήσει ένα οποιοδήποτε κείμενο, και η εφαρμογή Dance Writer θα μετατρέψει το κείμενο σε μια σειρα από χορογραφημένες πόζες που αναπαριστούν τα γράμματα της αλφαβήτας, στέλνοντας έτσι πρωτότυπα μηνύματα στους φίλους μας.
Μέσα. Έξι ώρες παράσταση χωρίς αρχή, μέση, τέλος. Μπορείς να δεις όσο θέλεις, να καθίσεις όπου θέλεις, να βγεις και να επιστρέψεις όσες φορές θέλεις.
Έτσι αρχίζει το trailer του Μέσα, του νέου έργου του Δημήτρη Παπαϊωάννου, που θα αρχίσει να παρουσιάζεται από τις 13 Απριλίου στο Παλλάς για 20 (μέχρι στιγμής τουλάχιστον) παραστάσεις.
Σε ένα υπνοδωμάτιο σε ένα διαμέρισμα με θέα την Αθήνα, άνθρωποι ξετυλίγουν τις δικές τους απλές, καθημερινές και ιδιωτικές του στιγμές. Οι κινήσεις τους ξεδιπλώνονται και επαναλαμβάνονται σε αμέτρητους συνδυασμούς. Μόνο που στο ΜΕΣΑ το προσωπικό σύμπαν γίνεται δημόσιο. Και ο θεατής καλείται να επισκεπτεί και να κινηθεί μέσα σε αυτό το χώρο. Όπως αναφέρει ο ίδιος ο Δημήτρης Παπαϊωάννου στο πρώτο μέρος της παρακάτω συνέντευξής του, η συνέρευση ερμηνευτών και θεατών είναι αυτή που ορίζει το έργο:
Οι πόρτες του Παλλάς ανοίγουν στις 17:30 και κλείνουν στις 23:30. Όταν μπείτε μέσα η σκηνική δράση έχει ήδη αρχίσει και θα συνεχιστεί και όταν αποχωρήσετε.
Υπάρχουν 3 τύποι εισιτηρίων: το εισιτήριο ημέρας (30 ευρώ), με το οποίο μπορεί κανείς να μπει στο θέατρο μέσα στην ημέρα όποια ώρα επιθυμεί, το εισιτήριο ημέρας/μισή τιμή (15 ευρώ) όπου μπορεί να μπει μόνο σε συγκεκριμένες ώρες της ημέρας και η κάρτα πολλαπλής εισόδου (45 ευρώ) με την οποία μπορεί να «μοιράσει» την παράσταση σε διαφορετικές μέρες και ώρες μέσα στην εβδομάδα που έχει επιλέξει, έχοντας ταυτόχρονα τη δυνατότητα να φέρει μαζί του και ένα φίλο.
Παλλάς, Βουκουρεστίου 5, 13 Απριλίου έως 15 Μαΐου, από Τετάρτη έως Κυριακή
Μέχρι και το Σάββατο 2 Απριλίου θα έχετε την ευκαιρία να δείτε την παράσταση «Επτά θανάσιμα αμαρτήματα», όπου η χορογράφος και το κάποτε καλλιτεχνικό έτερον ήμισυ του Δημήτρη Παπαϊωάννου και της Ομάδας Εδάφους, Αγγελική Στελλάτου και ο ταλαντούχος μουσικός Σταύρος Γασπαράτος, με εργαλεία τους η πρώτη την κίνηση και ο δεύτερος τη μουσική, ενώνουν τις δυνάμεις τους για να παρουσιάσουν τη δική τους εκδοχή των θανάσιμων αμαρτημάτων.
Χορευτές και μουσικοί βρίσκονται μαζί ζωντανά στην κεντρική Σκηνή της Στέγης Γραμμάτων και Τεχνών με στόχο την επικοινωνία και την αλληλεπίδραση του ήχου με το σώμα, ώστε να μετατραπεί κι αυτό το τελευταίο σε μουσική.
Σκηνοθεσία-Χορογραφία: Αγγελική Στελλάτου, Μουσική: Σταύρος Γασπαράτος, Σκηνικά: Χριστόφορος Μπρέλλης, Χορευτές: Ιωάννα Αποστόλου, Παναγιώτης Αργυρόπουλος, Ράνια Γλυμίτσα, Τάσος Καραχάλιος, Ρούλα Κουτρουμπέλη, Ίριδα Κυριακοπούλου, Κατερίνα Λιόντου, Σεσίλ Μικρούτσικου, Γιώργος Μποντάρης, Aleksander Qejvanaj, François Renault, Μουσικοί: Αναστάσης Μισυρλής τσέλο, Διονύσης Βερβιτσιώτης βιολί, Θέμις Συμβουλόπουλος κρουστά, Δημήτρης Χουντής σαξόφωνο, Γιώργος Πούλιος, electronics
modus vivendi 